عید نوروز چیست و چه رسم هایی دارد؟

با نزدیک شدن به بهار خوش رنگ، نوروز نیز نزدیک می شود؛ عیدی پارسی با رسم هایی کهن و ریشه دار؛ اما این رسم ها چه هستند و عید نوروز چیست؟

عید نوروز برابر است با اول فروردین ماه. نوروز یکی از جشن های بسیار کهن ایرانی است و به لحظه ای گفته می شود که خورشید از صفحه استوای زمین می گذرد و به سوی شمال آسمان می رود؛ این لحظه، لحظه نخست برج حمل نامیده می شود و در تقویم هجری خورشیدی با نخستین روز هرمز روز یا اورمزد روز از ماه فروردین برابر است. 

البته تنها در ایران و افغانستان نوروز با اولین روز ماه فروردین آغاز می شود و در کشورهای آسیای میانه جشن نوروز به خاطر آغاز فصل بهار است. درباره پیدایش عید نوروز نیز باید گفت، شاعران و نویسندگانی چون فردوسی، ابوریحان بیرونی، طبری و برخی دیگر پادشاه جمشید را بانی اصلی نوروز می دانند؛ هرچند ابوریحان بیرونی یادآوری می کند که  روز تازه ای بود جمشید عید گرفت؛ اگر چه پیش از آن هم نوروز بزرگ و معظم بود. 

رسم های کهنه نوروز 

خانه تکانی

 کمی پیش از نوروز ایرانیان خانه های خود را آب و جارو می کنند و غبار از خانه خود می ربایند و این پاکیزگی خانه نمادی است برای پاکیزگی قلب آدمها و نزدیک شدن آنها به یکدیگر.

تخم مرغ رنگ کردن 

ایرانیان تخم مرغ را به نوعی نماد فراوانی می دانند و با رنگ کردن و راستن، آنرا قدر می نهند و با گذاشتن تخم مرغ های رنگی بر سر سفره هفت سین این قدرشناسی را به اطرافیان و میهمانان یادآوری می کنند. 

سفره هفت سین و ساعت تحويل سال 

برقراری هفت سین در خانه یکی  از رسم های دیرینه ایرانیان است؛ سفره ای رنگارنگ از سنجد، سمنو، سکه، سیر، سماق، سبزی، سرکه؛ و البته آیینه و قرآن حافظ و سیب و عود و شمع. در واقع سفره هفت سین پاتوقی است برای اهل خانه که لحظه تحویل سال دور هم باشند و گل بگویند و گل بشنوند و شاید کسی پیدا شود پس از مراسم عیدی دادن و عیدی گرفتن فال حافظ بگیرد و باقی ماجرا… 

ديد و بازديد عید نوروز 

دورهم جمع شدن و گپ و گفت کردن یکی دیگر از رسم های کهنه ایرانیان است؛ کوچکترها به دیدن بزرگترها می روند و عیدانه می گیرند تا به این وسیله برکت روزی خود را افزایش دهند، و بزرگترها نیز در پاسخ به مهربانی کوچکترها به خانه آنها می روند و گل می گویند و گل می شنوند و نقل و شیرینی می خورند. 

سيزده بدر

 ایرانیان در روز دوازدهم فروردین ماه هر سال، بساط سفر را فراهم می کنند تا در روز سیزدهم به دشت و دمن بروند و نحسی سیزده را به دور ریزند؛ زیرا این روز را بدیمن و بدشگون می دانند. دختران ایرانی در عصر این روز برای گشایش بختشان سبزه گره می زنند و در راه برگشت سبزه را در آب روان می اندازند؛ یا در طبیعت رها می کنند.